Πραγματικά προβληματίστηκε ο μπάρμπα Μύθος....
Σκεφτόταν...
Σκεφτόταν...
...Αν θέλουν οι άλλοι άνθρωποι να ζουν σε αρμονία με τη φύση, μπορούν να έρθουν στο βουνό.
...Αν θέλουν οι άλλοι άνθρωποι να είναι γαλήνιοι και χαρούμενοι, μπορούν να έρθουν στο βουνό.
...Αν θέλουν οι άλλοι άνθρωποι να είναι χαμογελαστοί και με όρεξη, μπορούν να έρθουν στο βουνό.
- "Τι σκέφτεσαι μπάρμπα Μύθε", διέκοψε τις σκέψεις του η Κλειώ.
- Σκεφτόμουν πως δεν χρειάζεται να πάω εγώ να πως στους ανθρώπους τι να κάνουν, αν θέλουν όσα έχω εγώ, μπορούν να έρθουν στο βουνό!
- Νομίζω πως κάνεις ένα λάθος μπάρμπα Μύθε. Αν μπορούσαν να το κάνουν αυτό οι άνθρωποι τότε θα έκαναν το βουνό πόλη, και μπορεί να μην ήταν ευτυχισμένοι.
- Τότε τι προτείνεις;
- Αυτό που σου είπα και πριν. Να πάρεις τα συναισθήματά σου, τις στιγμές σου και να τις μοιραστείς μαζί τους. Σκέφτηκες ότι εκεί στις πόλεις μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην ξέρουν ότι υπάρχει τρόπος να νιώσουν καλύτερα; Μπορεί να νομίζουν πως αν δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους τότε είναι καλύτερα. Έτσι κλείνονται στον εαυτό τους και νιώθουν πιο καλά. Είναι πιο καλά όμως;
- Δηλαδή λες να πάω, να τους πω και να τους δείξω πως το να εκφράζεσαι, σε βοηθάει; Να τους πω πως τα απλά πράγματα δημιουργούν πλούσια συναισθήματα και να ασχοληθούν με αυτά; Να τους μιλήσω για τον ήλιο, τη βροχή, τα σύννεφα;
- Ναι γι αυτά.
- Μα δεν τα βλέπουν; Δεν τα ξέρουν;
- Τα κοιτάζουν μπάρμπα Μύθε, τα κοιτάζουν αλλά δεν τα βλέπουν... Ο καθημερινός ρυθμός της ζωής στις πόλεις κάνει τους ανθρώπους να έχουν σαν πρώτο μέλημα τους, πόση ενέργεια έχει η μπαταρία του κινητού τηλεφώνου τους, τι ώρα πρέπει να βρίσκονται και πού, και να μην ξεχάσουν να πάρουν τα κλειδιά μαζί τους... Εσύ ποιο από αυτά υπολογίζεις στην καθημερινότητά σου;
- Κανένα από αυτά Κλειώ. Κανένα.
